สาวเล่านาทีชีวิต! จมคลอง ปลิงเกาะนาน 7 ชั่วโมง รอดตายหวุดหวิด

ในวินาทีนั้นตนยังพอมีแรงอยู่ก็ได้พยายามทุบกระจก จับคว้าอะไรได้ก็ทุบหมด แต่กระจกก็ไม่แตก และพยายามเอาหัวเบาะออกมางัดก็ไม่สำเร็จ ซึ่งตอนนั้นรถก็อยู่ในสภาพหงายท้อง ระดับน้ำก็เริ่มท่วมจะมิดคอแล้ว ตนก็เริ่มมุดน้ำและใกล้จะหมดแรง ตอนนั้นพยายามกระเสือกสะสนเอามือคลำทั่วตัวรถ ด้วยรถตนเป็นรถ5ประตู เพื่อหาที่พักเพื่อที่จะหายใจ โชคดีที่เจาะช่องที่ใกล้รถมีช่องเล็กๆประมาณ 3-4 ซม. ที่พอจมูกโผล่ออกมาได้ โดยตัวได้พาดอยู่กับเบาะ ตอนนั้นได้แต่ร้องไห้พูดกับตัวเองอยู่ตลอด...ตายไม่ได้นะ ยังไงก็ตายไม่ได้ จนกระทั่งรู้ตัวว่าร่างกายไม่ไหว เนื่องจากตอนนั้นตนได้สู้กับตัวเองได้อยู่สักพักหนึ่งจึงบอกกับตัวเองว่า...ยอมละ ตายก็ตายและได้สั่งลา พ่อแม่ ลูก และทุกคนที่ตนรัก... จากนั้นก็ไปนอนรอความตาย และร้องไห้จนไม่มีน้ำตา และได้บอกกับตัวเองอีกครั้งว่า ....ถ้าหนูยังมีบุญวาสนาหลงเหลืออยู่ขอให้มีลมหายใจจนมีคนมาช่วย... จากนั้นก็นอนหลับตาขณะที่ตาก็เปียกน้ำแต่หูนั้นได้ยินหมด ได้ยินเสียงรถผ่านตอนที่ตนประสบเหตุใหม่ๆ ตนก็ได้ยินแต่มีใครเห็น เพราะตอนนั้นพื้นที่ที่ตนจมลงไปมืดมาก และในรถตนก็มองอะไรไม่เห็นและน้ำก็ดำ

จนกระทั่งเวลาผ่านไป มีคนเข้ามาช่วยตนก็ยังรู้เรื่องอยู่ในตอนนั้นยังไม่มีแสงสว่างเข้ามา จนกระทั่งมีแสงสว่างเข้ามาให้ตนได้เห็นแสงแรกตอนที่คนส่งน้ำแข็งมาเปิดประตูรถ ในตอนแรก ตนได้ยินเสียงว่า .....ตายมั้งน่ะ คนตายอยู่ในรถ.... ตอนนั้นตนรู้สึกดีใจและรู้เลยว่ามีคนเข้ามาช่วยตนแล้ว ซึ่งตอนนั้นตนไม่รู้ว่าตอนนั้นเวลาเช้าแล้ว และพอคนส่งน้ำแข็งเปิดประตูรถได้สภาพใบหน้าตนที่จมอยู่ในน้ำเหลือแต่เพียงปลายจมูก ได้มีแสงลอดผ่านน้ำเข้ามากระทบที่ใบหน้าตน ตอนนั้นตนได้รวบรวมแรงที่มีพุ่งตัวออกมาจากในรถ ซึ่งตอนนั้นตนรู้สึกเหมือนว่า ตายแล้วเกิดใหม่ ตอนนั้นตนได้ออกมานั่งอย่าชายรถในความรู้สึกงง เพราะคิดว่าตนอาจจะตายไปแล้วและวิญญาณออกจากร่าง และหันไปมองรถตัวเองแล้วพูดกับตัวเองว่าเราอยู่นั้นหรอและและนี่ใช้ตัวเราเองหรือเปล่า

หลังจากที่ตนออกมาจากในรถได้ก็พบว่าปลิงได้เกาะเต็มตัวเลือดได้ไหลอาบตั้งแต่คอลงไปซึ่งปลิงที่กัดตนนั้นได้กัดกินเลือดจนหลุดออกไปเอง ซึ่งตอนนั้นตนไม่รู้สึกอะไร

ทั้งนี้ตนเองอยากขอบคุณคนส่งน้ำแข็งและชาวบ้านที่มาช่วยคนมาก ว่าพวกเขาได้ให้ชีวิตใหม่ตนและถ้าไม่ได้คนส่งน้ำแข็งทั้งสองคนมาเห็นและตัดสินใจมาช่วย ป่านนี้ตนคงตายไปแล้ว ซึ่งหากทั้งสองไม่มาช่วยตนในเวลานั้น และเวลาผ่านไป 30 นาที หรือ 1 ชั่งโมงตนก็คงหมดแรงไปแล้วอีกทั้งอากาศก็เริ่มจะหมด โดยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ห้อยไว้ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ตอนที่ประสบเหตุคิดถึงและนึกถึงแต่หน้าพ่อกับแม่อยู่ในหัวตลอด พร้อมภาวนาขออโหสิพ่อแม่อยู่ตลอด และบอกว่าหากตนยังมีบุญหลงเหลืออยู่ขอให้ยังมีลมหายใจเพื่อได้ออกไปหน้าลูกหน้าพ่อหน้าแม่อีกรอบหนึ่ง