ไม่กล้าห่างไปนานๆ ! "ป๊อก" แอบหวั่น ลูกๆ ลืมหน้า แฮปปี้ชีวิตดีเพราะมีลูก

ป๊อก : มีความสุขมาก น้องๆมาเติมเต็มชีวิตเรา เราเป็นพ่อแม่ไปแล้ว มีความสุขมากๆ ครับ

มาร์กี้ : ไปไหนเราก็ไปด้วยกัน ชีวิตเราก็เหมือนเดิม ไปไหนเราก็ไปกัน แค่ว่าจากสองคนเป็น 4 คน

มีไปถ่ายรายการมา แล้วต้องห่างกันหลายวันด้วย ?
มาร์กี้ : 9 วันค่ะ

ป๊อก : มันน่าจะเป็นทริปสุดท้ายที่เราห่างกันขนาดนั้น

มาร์กี้ : คุณพ่อบอกว่าไม่เอาอีกแล้ว ถ้าเกิน 3 วันจะเอาลูกไปด้วย ก็บอกเขาว่าเอาไปนะ เขาก็บอกว่าเอาไป เราก็บอกว่าถ้างั้นช่วยเลี้ยงนะ เขาบอกโอเค



ต้องวิดีโอคอล กันทุกวันไหม ?
ป๊อก : ทุกวันเช้าเย็น เวลามันไม่เหมือนกันด้วย ก็เอาตอนที่เขาเพิ่งตื่นนอน

ตอนที่เราคิดถึงลูกมากๆ เล่าให้ฟังหน่อย ?
ป๊อก : ผมจะพยายามหาอะไรทำให้ได้มากที่สุดให้จดจ่อกับอย่างอื่น จะได้ไม่คิดเยอะแต่อย่างที่บอกว่าทั้งเช้าทั้งเย็นก็วิดีโอคอล ได้เจอได้เห็นอัพเดต ถามว่าห่วงไหมก็ไม่ห่วงเพราะอย่างน้อยมีทั้งบ้านกี้และบ้านผมมาคอยช่วยดูแลอยู่แล้ว ที่เรารู้สึกคือเราคิดถึงของเราเอง และผมกลัวว่ากลับมาเขาจะไม่เหมือนเดิมกับผม

คือกลัวลูกลืมเราเหรอ ?
ป๊อก : เหมือนว่าเราอยู่กันมาสนิทสนมกันมาขนาดนี้แล้ว กลัวนับหนึ่ง แต่กลับมาเขาก็จำได้เลยก็โอเคหายห่วง แต่อย่างที่บอกเราก็คุยกับกี้ว่าขอให้เป็นอันสุดท้ายที่ห่างกันนานๆ



คุณปู่เป็นยังไงบ้าง ?
ป๊อก : คุณปู่มีความสุขมาก คุณปู่อยากให้ไปนานๆ บอกว่าไม่ต้องรีบกลับคุณปู่ได้อภิสิทธิ์นอนด้วยกันที่บ้าน

มาร์กี้ : เพราะไปฝากไว้บ้านคุณปู่เพราะกลับมาก็ถามว่าทริปหน้าจะไปเมื่อไหร่

พอเรากลับมาแล้วเห็นลูกน้ำตาซึมเลยไหม ?
ป๊อก : ผมไม่ได้น้ำตาไหลแต่ผมก็มีเวลาของผมผมชอบฟัดลูก ผิวเด็กนิ่มหอม

เรียกว่าเราหลงลูก ?
ป๊อก : เราว่าเราติดกันและกันดีกว่า




แม่คิดถึงไหมเพราะลูกต้องกินนมแม่ตลอด ?
มาร์กี้ : แม่ไม่อยู่เราก็ปั๊มเอา ปั๊มแล้วแช่ฟรีซ แล้วหิ้วกลับมา เรื่องความคิดถึงมันก็คิดถึง แต่มันก็แค่ช่วงเวลาหนึ่งเราก็ต้องแข็งใจเพราะเราก็ต้องไปทำงาน มันก็เป็นแค่ช่วงหนึ่งซึ่งพอกลับมาต้องไปทำงาน คือตอนกลับจากอเมริกาวันรุ่งขึ้นกี้ต้องไปโปรโมตเพลง ต้องเอาลูกไปด้วย หิ้วลูกไปตึกช่อง3 ไปแกรมมี่

ป๊อก : ไปด้วยเลยเพราะไม่อย่างนั้นอีกวันนึงเราก็จะไม่ได้เจอกันเลย เพราะตอนกลับมาเขาก็หลับแล้วเลยเอาไปเถอะ

มาร์กี้ : อย่างวันเข้าออฟฟิศก็เอาลูกๆ ไปด้วย ที่ออฟฟิศเราก็มีที่มุมนอน เปลี่ยนผ้าอ้อม ที่ทุกอย่างที่เป็นบ้านหลังที่สอง



ตอนนี้แฮปปี้ลงตัวแล้วใช่ไหม ?
ป๊อก : แฮปปี้ครับ มีความสุขมาก

เอาอีกสักคนไหม ?
มาร์กี้ : 2 คนกำลังดีค่ะ

ป๊อก : ผมก็ตัดสินใจคนเดียวไม่ได้ เพราะว่าคุณแม่เขาเป็นคนที่เหน็ดเหนื่อยกว่าผม อยู่กันมา 8-9 เดือนในท้อง เป็นอะไรที่ไม่สามารถแบกรับตรงนั้นแทนเขาไม่ได้ เพราะฉะนั้นผมก็ต้องให้เขาตัดสินใจว่าเขาอยากหรือไม่อยากมี



เรามีฟีลอยากแต่งตัวให้ลูกสาวไหม ?
มาร์กี้ : ตอนนี้เรามีลูกสาวคน มีลูกชายคน รู้สึกว่ากำลังโอเคแล้ว ถามว่ามีฟีลนั่นไหมก็มี แต่เราก็ต้องใช้สติและคิดนิดนึง ว่าไลฟ์สไตล์เราเป็นคนแบบไหน เราไม่ชอบอยู่บ้าน เรารู้ตัวเองชอบพบปะเพื่อนฝูง ชอบเที่ยวเมืองนอก เรารู้ว่าเราเป็นลุย ๆ คนแบบนี้ แล้วมือสองมือจะอุ้มลูกยังไง ไม่ไหวหรอก

เรียกว่าปิดอู่ถาวร ?
มาร์กี้ : ไม่เราก็ดูไปก่อน อนาคตค่อยว่ากัน คือ เราก็ต้องเลี้ยงให้เขาดีเท่า ๆ กัน เป็นเด็กดีของสังคม ถ้าเกิดว่ามีเยอะแล้วเลี้ยงเขาไม่ดี เราไม่อยากให้เป็นแบบนั้น เราต้องดูที่กำลังตัวเอง และดูเขาสองคนก่อนว่าเป็นยังไง

ป๊อก : ใจจริงผมอยากมีแน่นอนอยู่แล้ว เพราะชอบเด็ก อย่างที่บอกเราก็เกรงใจเขาที่ต้องแบกตรงนี้ ถ้าเราเป็นคนแบกก็เอาเลยมาเลย แต่ถ้าให้พูดตรง ๆ มีคำนึงที่กี้เขาบอกมาว่า ถ้าเรามีลูก ต้องเลี้ยงให้ได้คุณภาพที่ดี ให้เขาเป็นคนดีกับสังคม ซึ่งเราเน้นคุณภาพมากกว่าปริมาณ ผมเลยรู้สึกว่าเป็นอะไรที่เมคเซ้นส์มาก ทั้งนี้ทั้งนั้นก็แล้วแต่อนาคต



ปู่ย่าตายายมีบอกบ้างไหมว่าอยากให้มีเพิ่มอีก ?
มาร์กี้ : เขากำลังสนุกกับสองคนนี้อยู่ และช่วยเลี้ยง ไม่ใช่ว่าปูย่าตายายจะไม่เหนื่อยนะ พาลูกไปหาทีนึง แม่กี้บอกว่าไม่ต้องไปออกกำลังกายเลย แค่อุ้มหลานสองคนก็เหนื่อยแล้ว เขาชอบพาหลานไปสอน คุณปู่ก็แข็งแรงขึ้น เวลามีน้อง ปกติถ้าอุ้มเด็กต้องนั่ง เพราะมีปัญหาเรื่องเข่า แต่ตอนนี้อุ้มได้เหมือนมีกำลังใจด้วยค่ะ