ชีวิตที่ถูกลืม...ฝูงหมาจรจัดในพื้นที่"เชอร์โนบิล"

เช้าตรู่วันที่ 26 เมษายน 2529 เวลา 01.23 น. แกนปฏิกรณ์นิวเคลียร์หมายเลขสี่ของโรงไฟฟ้าเชอร์โนบิล ใกล้เมือง Pripyat พรีเพียต วิศวกรและคนงานทำงานผิดพลาด ทำให้แกนปฏิกรณ์นิวเคลียร์เกิดความร้อนอย่างรุนแรงจนระเบิดขึ้นมา ยังผลให้เกิดเถ้าถ่านและฝุ่นละอองของกัมมันภาพรังสีปลิวฟุ้งกระจายไปทั่ว แพร่กระจายไปปกคลุมท้องฟ้าทางตอนเหนือสหภาพโซเวียตรัสเซียและแถบยุโรปตะวันตก

ผลจากภัยพิบัติครั้งนี้คนตายทันทีและจากการที่ได้รับกัมมันตรังสีโดยตรง 50 คน ส่วนอีก 4,000 คนตายในภายหลังจากการสัมผัสกับสิ่งปนเปื้อนกัมมันตรังสี ทำให้ทางการรัสเซียต้องอพยพผู้คนกว่า 350,000 คนให้ออกจากพื้นที่โดยรอบ

สหประชาชาติประกาศว่า เป็นหายนะด้านสิ่งแวดล้อมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของประวัติศาสตร์มนุษยชาติ การระเบิดที่เชอร์โนบิลเป็นอุบัติเหตุที่อุตสาหกรรมนิวเคลียร์เคยมั่นใจอยู่เสมอว่า จะไม่มีทางเกิดขึ้น รังสีนิวเคลียร์จากเชอร์โนบิลยังแพร่กระจายและยังคงอยู่ในอีก 32 ปีต่อมา ส่งผลถึงการดำรงชีวิตของผู้คนอีกหลายล้านคน นี่คืออีกด้านหนึ่งของความจริงที่คุณอาจยังไม่รู้ถึงหายนะที่กำลังเกิดขึ้น

หลังเชอร์โนบิลถูกปิดกั้นจากโลกภายนอก เมื่อผู้คนทั้งหมดได้ย้ายถิ่นฐานออกจากพื้นที่อันตรายนี้ไป และทิ้งหมาที่เลี้ยงไว้เบื้องหลังกลายเป็นสัตว์จรจัดไร้เจ้าของ โดยพวกมันอาศัยหากินกันเองอย่างยากลำบากนับเวลาที่ผ่านมาก็หลายรุ่น จนเพิ่มฝูงเพิ่มประชากรมากยิ่งขึ้น

ซึ่งการที่สุนัขทั้งหมดนั้นยังคงอยู่ที่นั่น เป็นเพราะรัฐบาลออกกฎหมายเหล็กไว้นักหนาว่า ห้ามนำสิ่งมีชีวิตทั้งหลายออกจากพื้นที่เชอร์โนบิลโดยเด็ดขาด แต่ยังดีที่มีกลุ่มคนใจดีเข้าไปเลี้ยงดูให้อาหารแก่พวกมันอยู่เป็นประจำ