“แม่หมู” เปิดมุมสุดยอดมนุษย์แม่ทุ่มดูแล “นาย ณภัทร” 6 ปี ไม่ได้พัก

6 ปีที่ผ่านมา ได้รับเสียงตอบรับของประชาชน งานน้องนายเข้ามามากมายทุกวัน..... แม่นั้น ทำทุกอย่าง สากกะเบือ ยันเรือรบ ... เพื่อซัพพอร์ทน้อง... ตั้งแต่ วางแผนงาน เจรจา นัดหมาย รับงาน ทำคิว ทำเสื้อผ้า ขับรถ วางคอนเทนต์ งานโซเชียล เป็นทนาย นั่งอ่าน และนั่งแก้สัญญาให้เป็นธรรม.... หุงหาอาหาร รวมทั้งงานบ้าน และ ความเป็นแม่นั้น ก็ต้องยังคงอยู่ไว้ด้วย ...ใช้โทรศัพท์ 2 เครื่องมี LINE Account ทั้งหมด 6 Account. เพราะธุรกิจเครื่องสำอางที่ทำก็ยังคาราคาซังอยู่.... พระเจ้า !!!! ฉันผ่านมันมาได้อย่างไร ??? ... โดยไม่มีผู้ช่วยเลย !!!!! ไม่มีแม้แต่ แม่บ้าน คอยดูแลยามหิว ยามเหนื่อยล้า ช่วยขนของขึ้นรถลงรถ ( มีแบบเข้าทำความสะอาด อาทิตย์ละ 1 วัน)

งานที่หนักที่สุดปวดหัวที่สุดตอนนั้น น่าจะเป็นการอ่านไลน์ ทั้ง 6 Account ของงานต่างๆ ที่ติดต่อเข้ามา ทั้งงานราช งานหลวง .... เชื่อไหมอ่านวันละ 20-30 งานก็เคยมี. แต่ละงานมีโจทย์มาให้ตีความ ให้ถอดสมการ แสควรูท บางทีเขียนมาเป็นหน้ากระดาษ A4 งานที่ยากที่สุด คือ งานที่จะต้องตอบปฏิเสธ.นั่นทำเราหนักใจอย่างที่สุดแล้ว !!! ..... ต้องหา ต้องคิด ถ้อยคำปฏิเสธงานอย่างไร ที่จะรักษามิตรภาพดีๆไว้ .. เพราะเท่ากับเราปฏิเสธความรักความปรารถนาดีของผู้คนที่มอบให้น้อง แต่ ก็ต้องจำใจปฏิเสธ เพราะ เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องที่เราต้องการ แต่เพื่อโอกาสข้างหน้าของณภัทร (ซึ่งต้องวัดใจอย่างมาก )

แต่ก็ทำให้รู้ว่าเราที่เราคิดไว้นั้น ไม่ผิดเลย... คิวงานของงานน้องนั้น ต้องจองคิวกัน “3 เดือนล่วงหน้า”... ทำงานเกือบทุกวัน เป็นเวลา 5 ปีเต็ม .... ใช่ค่ะ 5 ปีเต็มๆ และแล้ว สุดท้าย แม่ก็หายเหนื่อย !!! ได้พักจากการอ่านไลน์ ได้อยู่แบบนิ่งๆ ยาวๆ ... เพราะ ปี 63 .. “โรคระบาดโควิด”... เรียกว่า “เทกระดานทิ้ง” ทุกคิว ทุกบาททุกสตางค์ ... ต้องหยุดหมด ทุกคน ทุกอาชีพไม่เว้น หน้าอินทร์หน้าพรหม... ต้องสยบให้ “ไอ้ต้าวโควิด”

1 ปีผ่านไป เข้าต้นปี 64 ไลน์งาน ก็เริ่มกระหน่ำติดต่องานเข้ามา แต่สุดท้าย!!! ก็ต้องเทกระดานทิ้งอีก เพราะโควิดระรอก3 และในไม่ช้า จะตามมาด้วยระรอก4 แน่นอน ...ฟันธง!!!! ใช่ค่ะ คนอย่างแม่หมู ให้อยู่นิ่งๆ คงไม่ได้เคยทดลองอยู่นิ่งๆ มาแล้ว เมื่อหลายปีก่อน กลับกลายเป็นโรคซึมเศร้า ( หมอไม่ได้บอก!! บอกกับตัวเองนี่แหละ มึงเป็นแน่) ไปหาหมอเล่าอาการให้ฟัง หมอให้ยาแก้ซึมเศร้ามากิน กินไปเม็ดเดียวก็โยนทิ้ง ใจสั่น ไม่ไหว (ยาแพงมาก จะทิ้งก็เสียดาย รอหมดอายุค่อยทิ้ง เผื่อมีคนเศร้า) แหม่!!! อ้วนด้วย เศร้าด้วย อีป้าเอ้ยย!! ..... ไม่เอา ๆ แบบนั้น