"นักข่าวสาว"ยันประมาทถูก"ก็อดซิลล่า"กัด

เมื่อวันที่ 1 เม.ย. ผู้สื่อข่าวช่องดัง โพสต์คลิปพร้อมเล่าเหตุการณ์ถูกลิงแสม ชื่อ ก็อดซิลล่า ซึ่งกำลังเป็นข่าวโด่งดังกัดนิ้ว ขณะเข้าไปหาข้อมูลเพื่อนำเสนอข่าว ว่า หลังจากที่หายไป 1 อาทิตย์กว่าๆ วันนี้จะขอใช้พื้นที่ส่วนตัวอธิบายเรื่องราวทั้งหมดที่ "เราถูกลิงกัด" ถึงแม้ว่าร่างกายและจิตใจตอนนี้จะยังไม่พร้อม แต่เราถูกพาดพิงเยอะมากจนต้องขอออกมาชี้เเจง ต้องขอบอกก่อนว่าไม่ได้จะออกมาแก้ตัว หรือโทษว่าเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นความผิดใคร เรื่องของน้อง(ก็อดซิลล่า) เราในฐานะคนเลี้ยงสัตว์เหมือนกัน เราเข้าใจหัวอกเจ้าของดีที่ต้องถูกจับแยกกับน้อง เจตนาเดียวหลังจากที่เราได้รับมอบหมายให้ไปทำข่าวนี้ คือ การไปแชร์ความน่ารักของน้อง และช่วยหาแนวทางการดูแล เพราะน้องมีน้ำหนักที่มากเกินไป อาจเสี่ยงที่จะเป็นโรคได้ ไม่ได้มีเจตนาจะไปวุ่นวาย หรือต้องการให้น้องถูกจับไป ข้อความหลังจากนี้เพื่อต้องการอธิบายไล่เรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนั้น และเเชร์ประสบการณ์ของตัวเอง ขอความกรุณาได้โปรดเป็นผู้ฟังที่ดีอย่าใช้ถ้อยคำดูถูก หรือหยาบคาย

24/03/64 ประมาณ 08.30 เราได้รับมอบหมายงานให้ไปทำข่าวลิงแสม ชื่อ "ก็อดซิลล่า" ย่านมีนบุรี เราและพี่ในออฟฟิศช่วยกันหาข้อมูลอยู่ประมาณ 15 นาที จนได้เบอร์ติดต่อเจ้าของ คือ คุณลุงมานพ เรารีบโทรติดต่อไป มีเสียงผู้หญิงรับ จึงแนะนำตัวพร้อมกับบอกเจตนา ซึ่งปลายสายแจ้งว่าขอปรึกษากับครอบครัวก่อน เราโอเคไม่เร้าหรือ ประมาณ 5 นาที เจ้าของติดต่อกลับมาบอกว่าให้เราไปได้เลย มาถึงสัก 09.30 น.นะ เพราะจะอาบน้ำแต่งตัวให้น้องก่อน และจะล่ามน้องไว้ ระหว่างนั้นเราโทรหาพี่นักข่าวที่เชี่ยวชาญด้านสัตว์ป่า เพื่อศึกษาข้อมูล และหาเบอร์คุณหมอ โดยพี่เค้าเตือนเราว่าลิงแสมเป็นสัตว์ป่าอาจดุร้าย ให้เราระวังตัว 09.30 เราไปถึงเจอเจ้าของและน้องนั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน ที่ตัวน้องมีเชือกล่ามไว้โดยมีเจ้าของจูงอยู่ เราเดินเข้าไปแนะนำตัวและทักทายตามมารยาท และยืนดูน้องอยู่ห่างๆ ระหว่างที่พูดคุยกัน เรายืนกอดอกตลอด เพราะกลัวว่ามือไม้จะทำให้น้องตกใจ เราพยายามถามเจ้าของตลอดว่าน้องดุไหม น้องมีพฤติกรรมอย่างไร หวงของไหม ซึ่งตลอดระยะเวลาตรงนั้น เจ้าของพยายามพูดให้เราจับน้องหลายครั้ง (เรามีหลักฐานที่ช่างภาพถ่ายไว้)

ผ่านไปประมาณ 10 นาที เราเริ่มรู้สึกไว้ใจมากขึ้นจึงโน้มตัวลงไปเล็กน้อยเพื่อเรียกชื่อน้อง แต่เชือกที่ถืออยู่หย่อนเกินไป น้องกระโจนขึ้นมาคว้ามือไปกัด วินาทีนั้นเรารู้แค่ว่ามันแรงมาก หลังจากเห็นแผลเรารู้ทันทีว่าต้องไปหาหมอ สภาพแผลตอนนั้นลึกถึงกระดูก เป็นรอยฉีกขาดขนาดใหญ่ เรารีบเอาเสื้อคลุมพันนิ้ว และบอกกับทีมว่าไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!! ไปโรงพยาบาลแรก หมอบอกว่าแผลลึกมาก ซึ่งที่นี่อุปกรณ์ไม่พร้อม จึงให้เราไปรักษาอีกที่ในระแวกใกล้กัน เมื่อถึงโรงพยาบาลที่สอง หมอเรานอนรออยู่ 2 ชั่วโมงกว่าจะได้รับการรักษา ตอนนั้นผลเอกซเรย์บอกว่ากระดูกไม่แตกหัก หมอจึงเย็บแผลปิด แต่เรารู้สึกว่านิ้วมือขยับไม่ได้ และไม่รู้สึก จึงรีบประสานกลับไปทางออฟฟิศเพื่อขอย้ายไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลในกรุงเทพ ซึ่งโรงพยาบาลนั้นมีเครื่องสแกน MRI ปรากฎว่าเมื่อมาถึงโรงพยาบาลที่ 3 หมอแจ้งว่ามีเส้นเอ็นและเส้นประสาทที่ชำรุดต้องผ่าตัดด่วน วันนั้นเราเข้าห้องผ่าตัดตอน 20.00 น. และออกมาตอน 23.00 น. ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี

รุ่งขึ้นอีกวันเรากลับมาพักฟื้นที่บ้านหลังจากนั้นเราไปล้างแผลและฉีดวัคซีนตลอดที่โรงพยาบาล วันที่28/03/64 หมอที่โรงพยาบาลแจ้งว่าแผลติดเชื้อ เพราะแผลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำบวกกับผลเลือด จึงส่งตัวกลับมาที่โรงพยาบาลเดิม 29/03/64 เราเข้าห้องผ่าตัดเป็นรอบที่ 2 คราวนี้เปิดเเผลยาวขึ้น บวกกับผลเลือดเราเม็ดเลือดขาวเหลือแค่ 3000 เซลล์ต่อไมโครลิตร ซึ่งคนปกติควรจะมี 8000-11000 เซลล์ต่อไมโครลิตร ซึ่งอาจจะมาจากการติดเชื้อ ตอนนี้เรานอนรักษาตัวแบบลุ้นวันต่อวัน ว่าผลเลือดจะลดลงอีกไหม ถ้าแนวโน้มยังลดลงอีก หมายความว่าเราอาจจะต้องย้ายไปรักษาตัวในห้องปลอดเชื้อ icu สุดท้ายนี้เราแค่อยากบอกว่าเหตุการณ์นี้ไม่มีใครผิด ทุกอย่างเกิดขึ้นจากความประมาททั้งเราและเจ้าของ เป็นเรื่องที่ไม่มีใครอยากให้เกิด และใจเราก็ยังคงแอบเชียร์ให้น้องได้กลับไปอยู่กับคนที่น้องรัก พร้อมกับสุขภาพที่ดีขึ้น