แสบเหมือนกันนะเรา "อั๋น - เอิ๊ก" จูงมือแม่เปิดวีรกรรมแสนแซ่บ

มีคนกระซิบบอกว่าคุณหญิงย่า (คุณแม่มาลีรัตน์) กับพี่อั๋นไม่ค่อยเจอกัน เพราะคุณหญิงย่าจะไปอยู่ในห้องนอนน้องพอล ?
อั๋น : ก็ห้องนอนพอลก็คือห้องอั๋นนั่นแหละ

เอิ๊ก : ไม่ คุณหญิงย่าจะอยู่ในห้องน้องพอล แล้วคุณหญิงย่าก็จะคุยกับจ๋า รวมไปถึงเพื่อนๆ ที่มาหาน้องพอล แต่คนที่ ไม่คุยกับคุณหญิงย่าคนเดียว เพราะมัวแต่ไลฟ์อยู่ คือภูวนาถไลฟ์สดอยู่ค่ะ

อั๋น : ถ้าจะพูดก็คือ บางครั้งนะกลับบ้านอะ กลับไปก็จะเจอหม่ามี๊อยู่เลย ก็คุยแป๊บนึงแล้วหนีไปนอนเลย เชื่อปะ หนีไปนอน หายไปสัก 2 ชั่วโมงแล้วถึงค่อยโผล่ออกมาอีกทีกลับโลก สวัสดีทุกคน (หน้ามึน)   



พี่อั๋นกำลังจะตกกระป๋อง เพราะว่าคุณหญิงย่าหลงรักน้องพอลมากกว่าพี่อั๋นแล้วจริงไหม ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : จะพูดไปก็จริงอะนะ เดี๋ยวเขา(อั๋น)ก็น้อยใจ คือจะเรียกว่าหลงก็ได้ค่ะ

อั๋น : หลงเลยแหละ

คุณแม่มาลีรัตน์ : ที่เขามักจะพูดว่า แหมรักหลานจนลืมลูก เป็นจริง จริงๆ นะคะ แต่บางครั้งก็ไม่อยากให้เขาอั๋นรู้

อั๋น : อั๋นไม่น้อยใจ เขา (น้องพอล) คือลูกอั๋น อั๋นไม่น้อยใจลูกตัวเอง เขาห่วงหลานมากจนนอนไม่หลับ ทั้งๆที่หลานไม่ได้ทำอะไรนะ หลานนอนอยู่ตรงนี้อย่างเนี่ย สั่งติดกล้องวงจรปิดทั้งบ้าน

เอิ๊ก : ห่วงไปหมดทุกอย่าง

อั๋น : อย่างจริงจัง แล้วเขานั่งอยู่ที่ฐานทัพบัญชาการหน้าจอทีวี แล้วก็สลับกล้องวงจรปิดไปเรื่อยๆ หลานอยู่ไหน ?

 

ห่วงว่าน้องพอลจะเป็นอันตรายหรือเป็นห่วงอะไร ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : คือ ห่วงสุขภาพเขา อย่างห้องเขาเนี่ยปูหินอ่อน แล้วเด็กไม่ได้ใส่รองเท้าอยู่กับพื้นหินอ่อนทั้งวันก็ไม่ดี เราก็จะเตือน บางทีเตือนมากๆ อั๋นก็รำคาญ

อั๋น : ไม่ๆ ฟังดูฉันแย่อีกแล้ว หม่ามี๊ช่วยสร้างภาพ (แซวแม่)

ขนาดรุ่นลูก ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม พอมาเจอรุ่นหลานอีกยิ่งหนักกว่าเดิม ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : จริงค่ะ เขาคนรุ่นใหม่ เราก็ยังไม่โบราณ แต่เขาอาจจะคิดไม่ถึงหลายๆ อย่าง แล้วบางทีอาบน้ำออกมาห้องก็เย็น บอกเฮ้ย รูขุมขนเปิดนะ ต้องอุ่นๆ ให้ปิดแอร์ก่อน อะไรต่ออะไรก็จุกจิก จุกจิกนิดหน่อยค่ะ

อั๋น : แต่เราฟัง เราฟัง ไม่ได้อะไรเลย แต่เวลาปราม คือปรามเพราะว่าไม่อยากให้เขา(คุณแม่)กังวล เพราะว่าดูเขาห่วงจนเราแบบว่า นี่ห่วงจนทุกข์หรือเปล่า?

คุณแม่มาลีรัตน์ : ไม่ค่ะ



น้องพอลกับพี่อั๋น ตอนเล็กๆ แตกต่างกันเยอะไหมคะ ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : อาจจะว่า น้องอั๋นเลี้ยงง่ายมั้งคะ เลี้ยงง่ายไม่เกเร อยู่ชั้นประถมเขาก็เป็นหัวหน้าชั้นมาตลอด เข้าโรงเรียนมัธยมที่เซนต์คาเบรียลก็เป็นหัวหน้าชั้นแล้วก็เป็นเด็กกิจกรรม

อั๋น : ดูดีปะ (แซวเอิ๊กและพิธีกร)   

คุณหญิงย่ามีอะไรที่ดูไม่ดีบ้าง ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : ไม่ดีหรอคะ เท่าที่จำได้ก็ เมื่อตอนที่เขาอยู่ประถมปีที่ 5 มั้งคะ เขาเล่นเรื่องเครื่องเสียง ชอบเสียงเพลงเสียงอะไรตั้งแต่ตอนนั้นนะคะ ก็มีวีรกรรมที่ว่าขโมยเงินคุณแม่

อั๋น : ขโมยเงิน เยอะเลย นี่เป็นเรื่องที่เลวทรามมาก แล้วขโมยเงินอย่างไฮเทคด้วยนะ เอา ATM ไปกด

แล้วคุณแม่จับได้หรือว่าอั๋นมาสารภาพ ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : มันบ่อยครั้งไงคะ เขาทำได้เนียนมาก

อั๋น : สิ่งที่มันน่าเกลียดน่ากลัวก็คือ เราชอบเครื่องเสียง โอ้โห เล่นเครื่องเสียงอะ แล้วก็ศึกษามาก พอศึกษาปุ๊บอยากได้ แต่มันผิดวัยปะ เรา ป.5 อย่างเนี่ย

ทำไมไม่ขอ ?
อั๋น : มันแพงมากพี่

คุณแม่มาลีรัตน์ : มันตั้ง 5 หมื่นบาท ในวัยอย่างนั้นนะคะ

อั๋น : หม่ามี๊ อั๋นเอาไปเยอะกว่านั้น จริงๆ นี่ยังจำราคาได้เลย ลำโพงที่จะซื้อตอนนั้นคู่ละแสนสี่ เครื่องเล่นเทป สมัยนั้นเป็นเทปนะ เฉพาะเคื่องเล่นเทปหกหมื่นห้า คือถ้าจะไปซื้อ เอาดีที่สุดของโลก อันนี้ดีที่สุดของโลกฉันเอา นิสัยนี้ยังติดมาจนถึงปัจจุบัน ขอโทษนะฮะ แต่ตอนนั้นคือ จะเอา จะเอา จะเอา จะหาเงินจากไหนล่ะ ? ขโมยดีกว่า แค่เอาไปเสียบตู้กดเงินมันไหลออกมาไม่เห็นผิดเลย แต่ในที่สุดรู้ตัว

อั๋น : คาใจ คือนึกในใจว่า เราทำไปได้ไง



แล้วใช้คืนยัง ?
อั๋น : น่าจะใช้แล้วนะ

คุณแม่มาลีรัตน์ : โถ ยิ่งกว่าใช้คืนค่ะ คือในวันนั้นนะคะ หลังจากที่เอามาดุแล้วเนี่ย เขาก็ไม่โต้เลยมองหน้าเฉย เราก็ยิ่งโกรธใหญ่ ก็เลยบอกว่า เนี่ย...เสียแรงที่รักนะ

อั๋น : มันเป็นคำที่แรงเข้าใจปะ? เด็ก ป.5 เจอคำนี้เข้าไป เราแบบ...ปึ้งไปอย่างเนี่ย เหมือนล้มอะ ณ ตอนนั้นคือแบบ ทำไงดี ทำไงดี อย่างเนี่ย

คุณแม่มาลีรัตน์ : แล้วปรากฏว่าวันรุ่งขึ้น ก็มีจดหมายสอดเข้ามาที่ห้อง เราก็อ่าน อ่านแล้วก็สงสารเขา(เสียงสั่น) เขาก็สารภาพผิด สุดท้ายก็คือ ขออย่างเดียว หม่ามี๊อย่าเลิกรักอั๋นนะ

อั๋น : แต่มันนานมาก ตอนนั้นคือมันเด็กมาก จำความไม่ได้นะ แต่เรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่มากในชีวิต



เห็นพี่เอิ๊กมาตลอดว่านางใส่เพชรเยอะมาตลอด เขาบอกว่าพี่เอิ๊กซึมซับมาจากคุณแม่ สอนใส่เพชรมาตั้งแต่เด็กจริงไหม ?
เอิ๊ก : มันดูเหมือนสอนฟุ่มเฟือยยังไงไม่รู้ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น

คุณแม่สุภาพ : ไม่ใช่ค่ะ คืออาจจะว่าเพราะว่าที่บ้านเมื่อก่อนนี้เวลาใครทำอะไรดี หรือว่าจะเป็นช่วงวันเกิดหรือวันพิเศษอะไรเนี่ย คุณพ่อก็จะซื้อเครื่องประดับให้ อย่างลูกเรียนจบหรือว่าทำอะไรดีก็จะให้รางวัลเป็นเครื่องประดับ เพราะฉะนั้นเขาก็เห็นมาตั้งแต่เด็กๆ เขาก็เลยซึมซับมาตลอดว่า ของอันนี้คือเขาเห็นมาตั้งแต่เล็ก เขาก็ชอบไปเองโดยปริยาย

เอิ๊ก : แต่จริงๆ อะ มันชอบความแวววาวตั้งแต่เด็ก จำได้เลยว่าชอบไปร้านเพชรกับคุณแม่ เราก็ดูไม่เป็นหรอก แต่รู้สึกว่ามันสวยดีเนอะ มันมีความแวววาว อาจจะเป็นตรงนั้นก็ได้ที่ซึมซับ ตามคุณแม่ไปร้านเพชร แล้วคุณแม่ไม่ยอมซื้อให้นางกรีดร้องกลางร้านเพชรเลย

คุณแม่ + เอิ๊ก : (หัวเราะ)

คุณแม่สุภาพ : ใช่ค่ะ ร้องลั่นเลยค่ะ แล้วก็บอกว่า แม่...แหวนที่แม่ใส่เนี่ยของหนูนะ แม่เอามาให้หนูเลย คืนมาให้หนู แม่ก็บอก ของหนูก็ต้องอยู่ที่หนูสิ นี่มันของแม่ก็อยู่ที่แม่  เขาบอก ก็วันนั้นแม่พูดอะว่าแม่ซื้อเยอะแยะเนี่ย อีกหน่อยก็ต้องเป็นของหนู เพราะฉะนั้นวันนี้หนูจะทวงคืน



ได้ยินพี่อั๋นพูดบ่อยๆ ว่ารักแม่มากตลอดเวลา แต่วันนี้ขอได้ยินความรู้สึกที่ทั้งคู่มีต่อกัน ?
อั๋น : ผมคิดว่าการพูดถึงแม่ไม่จำเป็นจะต้องมีน้ำตาหรือร้องไห้อะ นี่พยายามบอกตัวเอง(เสียงสั่น) เราเป็นคนเซนส์ซิทีฟมาก ผมว่าคุณแม่ก็รู้แหละ ผมมีพี่น้อง 4 คน ผมเป็นลูกคนเล็กนะ บ้านเราก็เป็นบ้านที่ใกล้ชิดกันมาก แล้วก็เป็นบ้านที่มีคุณแม่ เป็นศูนย์กลางของบ้าน เรารู้สึกว่าคุณแม่เป็น(กลั้นน้ำตา)

ได้ยินพี่อั๋นพูดบ่อยๆ ว่า ทุกวันนี้ยังดีใจที่กลับบ้านไปแล้วยังได้เป็นลูกหม่ามี๊ ยังได้เป็นพ่อของน้องพอล ความสุขพี่อั๋นคือมันล้นจนพูดเป็นคำพูดไม่ได้ ?
อั๋น : จริงๆ ก็คือ ทุกวันนี้ก็มีความคิดว่าตัวเองก็มีความสุขมากและก็โชคดีมาก ไม่ได้พูดให้ดูน่าหมั่นไส้นะ แต่เรารู้สึกว่ามันเต็ม เราแฮปปี้ไปหมดเลยกับทุกๆเรื่อง มองไปตรงไหนก็แฮปปี้ แฮปปี้กับงาน แฮปปี้กับครอบครัวของตัวเอง แฮปปี้ที่ยังได้ ทำหน้าที่ลูกและแฮปปี้ที่ได้เป็นพ่อ และแฮปปี้ที่ได้เป็น ภูวนาถ คุนผลิน อย่างที่เราอยากเป็นด้วย เราถูกขับเคลื่อนว่า เราเป็นความภูมิใจของเขา ที่อั๋นพูดเนี่ยอั๋นเป็นตัวแทนของพี่ๆอีก 3 คนด้วย เพราะว่าทุกคนก็เป็นแบบนี้หมดทั้งบ้าน คิดว่าเราเป็นครอบครัวที่ใกล้ชิดกันมากๆ ก็พยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาความใกล้ชิดนี้เอาไว้ แล้วก็มันเป็นแบบอย่างที่ดีในการที่สอนให้เรารู้ว่าเราอยากมีครอบครัวแบบไหน พอมีจ๋าเข้ามา อั๋นว่าจ๋าเขาก็รู้สึก เขาก็มาจากครอบครัวแบบเดียวกัน ซึ่งอั๋นก็รู้สึกว่า โชคดีจังเลยที่เราเจอภรรยาแบบนี้ ณ วันนี้ก็มีน้องพอลด้วย เราก็แฮปปี้อีก น้องพอลก็เหมือนเป็นของขวัญอีหนึ่งชิ้นให้กับคุณย่าด้วยเช่นกัน บอกรักกันบ่อยมากทุกวัน ทุกเทศกาลใช้กันแบบมหาศาลมาก ก็รักหม่ามี๊ที่สุด ที่สุดจริงๆ

คุณแม่มาลีรัตน์ : หม่ามี๊ก็รักอั๋นมากนะลูก ภูใจในตัวอั๋นมากลูก ขอให้ลูกมีความสุข ความเจริญรุ่งเรืองมากๆนะคะ สิ่งที่หม่ามี๊ขอร้องก็คือ ดูแลสุขภาพ นอนเร็วๆ หน่อย   



แล้วพี่เอิ๊กจะบอกอะไรกับแม่บ้าง ?
เอิ๊ก : เป็นคุณแม่ที่น่ารักมาก (เสียงสั่น) ไม่เคยคาดหวังอะไร ไม่เคยขออะไรกับลูกเลย เอิ๊กเห็นหลายๆบ้านเนี่ย คุณแม่เขามักจะบอกว่า แต่งงานสิลูก มีลูกสิ มีครอบครัวหรือว่าทำอย่างนั้นสิ อย่าทำอย่างนี้สิ แต่คุณแม่อะไม่เคยที่จะมีอะไรแบบนั้นกับเอิ๊กเลย สนับสนุนแล้วก็ซัพพอร์ตและเข้าใจในการใช้ชีวิตของเราในทุกๆเรื่อง ในสื่งที่เอิ๊กตัดสินใจในการทำงานหรือว่าอะไรก็ตาม ไม่เคยมีเลยที่จะบอกว่า แม่ว่าอันนั้นอย่างงี้ แม่ว่าอันนี้อย่างนั้น คือถ้าเราปรึกษาคุณแม่จะมีความเห็น แต่ถ้าเราเลือกแล้วคุณแม่จะสนับสนุนทันที เอิ๊กอยู่คอนโด คุณแม่ยู่บ้านแต่ว่าบางครั้งเนี่ยเอิ๊กจะหาเวลาเจอคุณแม่อย่างน้อยที่สุดอาทิตย์ละวัน แต่บางทีมันก็ยุ่งมากเราทำงาน 7 วัน ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่แม่จะบอกว่าเมื่อไหร่จะมาหาแม่ แม่ไม่เคยเรียกร้องเวลาเพราะว่าเขาเข้าใจว่าเราทำงานเยอะ ทำงานเหนื่อย ถ้าจะโทรมาแม่ก็จะพูดว่า คิดถึงแล้ว เราก็จะรู้แล้วว่าเนี่ย เราต้องหาเวลาเจอคุณแม่แล้ว อยากจะบอกแม่ว่า เอิ๊กภูมิใจมากที่เกิดเป็นลูกแม่ ลูกคุณพ่อซึ่งเสียชีวิตไปแล้ว แล้วเอิ๊กก็รู้ว่าเอิ๊กไม่มีลูกเพราะว่าเอิ๊กไม่สามารถเป็นแม่ที่สมบูรณ์แบบได้เหมือนแม่เลย ขอบคุณมากนะคะ

คุณแม่สุภาพ : แม่รักหนูเหมือนกันนะ เจริญรุ่งเรืองนะลูก คิดสิ่งใดสมปรารถนานะลูกนะ 

อยากให้คุณแม่พูดถึงลูกบ้าง ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : สำหรับอั๋นแล้ว ไม่ทราบจะบรรยายยังไงว่าคุณแม่ภูมิใจในตัวเขาที่สุด ถึงแม้เขาจะเป็นลูกคนเล็กแต่ก็ไม่เคยถูกสปอยล์เขาจะยอมรับช่วงเสื้อผ้าของพี่ ยอมรับของเล่นของพี่ แล้วก็เรียนดีมาตลอดแล้วก็ทำงานหนักมากเพราะฉะนั้นสิ่งที่เป็นห่วงคือสุขภาพ และวันนี้ก็ดีใจมากที่เขาได้ครอบครัว ได้ภรรยาจ๋าและลูกที่มาเติมเต็มชีวิตเขาก็ขอให้ลูกมีความสุขความเจริญยิ่งๆขึ้นนะลูก และก็ดูแลสุขภาพมากๆ หม่ามี๊ไม่ลืมอั๋นนะลูก รักลูกอยู่ รักลูกมากๆ ลูก ภูมิใจมาก



คุณแม่ภูมิใจอะไรในตัวพี่เอิ๊ก ?
คุณแม่สุภาพ : ดีใจที่เมื่อเล็กๆ เขาจะเกเรเขาจะซน แต่เมื่อโตขึ้นเขากลับเป็นคนที่มีระเบียบวินัย ทำอะไรตั้งใจทำ ทำงานเก่ง แล้วก็เป็นคนคอยดูแลแม่ ดูแลพี่ๆน้องๆทุกคน เอาใจใส่ทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องอะไร คุณแม่ก็ภูมิใจเขามากที่เขาเป็นลูกที่น่ารัก