หลังจากเมืองไทยต้องสูญเสียร็อกเกอร์สาว "แหวน-ฐิติมา สุตสุนทร" ไปเมื่อวันที่7 ก.ค. ที่ผ่านมาด้วยโรคมะเร็ง ทำเอาแฟนเพลงต่างแสดงความเสียใจกันเป็นจำนวนมาก รวมถึงเพื่อนๆวัยเดียวกับนักร้องสาวที่ออกมาโพสต์ถึงความประทับใจตั้งแต่สมัยวัยเรียนจนถึงวันที่ต้องจากกันของเจ้าของเฟสบุ๊ก Wacharee Limungkoon
ที่นี่โรงเรียนสตรีวิทยา ถนนดินสอ ราชดำเนินกลาง....แด่ แหวน ฐิติมา สุตสุนทร เพราะเธอคือเลือดแดงขาว เราจึงมีเรา ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
วงการนักร้องไทยต้องสูญเสียศิลปินร็อกเกอร์สาวระดับตำนาน พี่โยได้อ่านคำไว้อาลัยสำหรับแหวนมากมายตั้งแต่เมื่อวาน 7 ก.ค.2560 โดยเฉพาะของจิก ประภาส ที่เป็นคนแต่งเพลงแรกให้แหวนร้องประกอบภาพยนตร์วัยระเริงตั้งแต่ครั้งแหวนยังเรียนที่นิเทศจุฬาจนนำไปสู่การเป็นนักร้องในสังกัดแกรมมี่ของพี่เต๋อ เรวัติ เมื่อแหวนได้เข้าสู่วงการนักร้องก็มีแต่คนชื่นชอบด้วยนิสัยส่วนตัว และสไตล์การร้องของเธอ (แฟนคลับต้องเป็นคนรุ่นอายุ 60 ลงมาถึง 40 ปีปลาย)
คนส่วนใหญ่จะไม่รู้ว่าแหวนจบสตรีวิทยา(รุ่น 75) แม้แต่น้องรุ่นหลังๆ ที่อายุน้อยกว่า 40 ปีลงไป ในปี 2521 ที่แหวนจบ แหวนได้เป็นดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งในงานกีฬาสีของโรงเรียน สำหรับเด็กสตรีวิทย์ไม่มีงานใดยิ่งใหญ่กว่านี้อีกแล้ว และดรัมไม้หนึ่งนั้นเป็นสุดยอดพี่ในฝันของรุ่นน้องทั้งโรงเรียน และแน่นอนจากคำไว้อาลัยของน้องๆ ที่เรียนทันกัน บ่งบอกว่า แหวนเป็นสตรีวิทย์ที่ดีและงดงามมาตั้งแต่ช่วงเวลานั้น
แหวนได้ฝากเสียงร้องไว้ในอัลบั้ม100 ปี สตรีวิทยา ถึง 2 บทเพลง คือ "บทเพลงแห่งความหลัง"และ "ปีกแห่งปัญญา" และมาช่วยงานโรงเรียนทุกครั้งที่มีโอกาส งานมุทิตาจิตปี 2554 ที่รวมหมู่ควงคทาดรัมเมเยอร์สุดสวยในอดีต และงานล่าสุด คือ งานครบรอบ 111 ปีสตรีวิทย์ เมื่อปี 2555 วันนี้น้องๆ เพื่อนๆ สตรีวิทย์ได้ลงภาพที่ได้ถ่ายกับแหวนในวันงาน รวมทั้งภาพในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาก่อนเข้าโรงพยาบาล ที่แหวนได้มีโอกาสกลับมาพบเจอเพื่อนๆ และได้ร่วมทำบุญด้วยกัน ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันในเพจศิษย์เก่าสตรีวิทย์ "ห้องสตรีวิทยาสมาคุม" ก็ได้มีการรวมพลังที่จะไปร่วมเป็นกำลังใจให้แหวนในคอนเสิร์ต“รวมพี่ รวมน้อง ร่วมร้อง เรามีเรา” ที่จะมีในวันที่ 10 ก.ค.นี้ (งานยังคงจัดตามกำหนดเดิมที่ทองหล่อเล่นสด เพื่อเป็นกำลังใจให้ครอบครัวของแหวน) แต่แหวนก็จากไปก่อนที่จะได้เห็นภาพพี่น้องที่รักแหวนในวันนั้น และทุกภาพทุกถ้อยคำที่ร่วมแสดงความรักความอาลัย ล้วนมีแต่ความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับแหวน เป็นสิ่งยืนยันได้ว่า ไดอารีสีแดงขาวเล่มนี้ได้ผ่านการอ่านด้วยความชื่นชมจากเพื่อนพี่น้องเรามากมาย และปิดหน้าสุดท้ายลงอย่างงดงามที่สุด
แด่ใบโพธิ์อีกใบที่ได้กลับสู่อ้อมกอดของธรรมชาติ
พี่โย สว.รุ่น 72
พี่โยขอเพิ่มเรื่องราวจากเพื่อนรักสตรีวิทย์สองคนของแหวน ที่เรียกได้ว่าเป็นสามทหารเสือตั้งแต่อยู่สตรีวิทย์จนจบนิเทศจุฬา และอยู่กับแหวนจนนาทีสุดท้ายของชีวิต จากประโยคสุดท้ายยืนยันว่า แหวนมีคนที่รักมากมายไม่ใช่เพียงเพราะการเป็นศิลปินดังของประเทศ หากแต่แหวนเป็นคนดีด้วยธาตุแท้ภายในด้วย...และความรักของเพื่อนสตรีวิทย์เป็นความรักที่บริสุทธิ์และมั่นคงที่สุด
......."ถึงเพื่อนรักที่สุด
เราอยู่ด้วยกันจนลมหายใจสุดท้าย แหวนอยู่ในอ้อมกอดพี่ปุ๊ เรานั่งคุยกันสัก15นาที ไม่มีอาการบ่งบอกเลย แหวนยิ้มให้ปอยกับแป้นเสมอเวลาเราไปเยี่ยมที่รพ. วันสุดท้ายก่อนจากก็ยังยิ้มให้ และบอกอยากกลับบ้าน ปอยบอกว่าอีก2-3วัน หมอก็ให้กลับละ และแหวนก็บอกว่าฝันไป กลัวมาก ปอยให้แหวนเอาจิตมาจับที่ลมหายใจไว้นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่ากลัว อย่ากังวล จิตเราจะรับรู้ได้ความรู้สึกเดียว ให้อยู่กับลมหายใจเท่านั้น และอยู่กับพระพุทธ สักพักแหวนก็จากไปอย่างสงบ ไม่มีอาการทุรนทุรายใดๆเลย
แวบแรกปอยใจหายนะ แต่สติยังมีอยู่ บอกพี่ปุ๋ว่าปอยจะไปเอาเสื้อผ้าแหวนมาเปลี่ยนให้ รีบไปบ้านแหวนพร้อมเจ้าส้ม รถติดฝนตกเกือบ4ชม. ถึงรพ.20.30น. ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย ขอทำให้เพื่อนรักเป็นครั้งสุดท้าย 40ปีที่เรามีเรากัน 3คน แป้น แหวน ปอย อายุ14-15 ปี มาเจอกันที่รร.สตรีวิทยา ปอยเป็นเด็กตจว. เด๋อด๋าไม่รู้จักอะไรเลย รร.ที่มาสอบยังไม่รู้เลยว่าเป็นรร.ดังในกทม. เธอ2คนสอนทุกอย่าง แป้นสอนเรื่องความกล้า สอนนั่งรถเมล์ ไม่ให้กลัวใคร แหวนสอนความอดทนเข้มแข็ง ปอยสอนเธอ2คนเรื่องความกลัว เพราะเธอ2คนบ้าบิ่นกันมาก แต่ปอยก็เป็นผู้ตามที่ดีไปไหนเราก็ไปกัน ตามใจเพื่อน เพราะฮอร์โมนเรา3คนเขย่าเข้ากันได้อย่างลงตัวที่สุด และเราก็รักกันมากที่สุด
เราทำอะไรแทนกันได้ในหลายๆเรื่อง พอเข้ามหาวิทยาลัยเราก็สรุปตรงกันว่าเลือกนิเทศจุฬาฯเป็นอันดับ 1เหมือนกัน ฉันก็เป็นผู้ตามอีกเหมือนเดิมคือเลือกตามเพื่อน ไม่รู้หรอกว่า จบมาจะทำอะไร แล้วก็ติดคณะเดียวกันทั้ง3คนอีก ความสนุกเริ่มเกิดขึ้นที่นี่อีกแล้ว เราขยายกลุ่มเพื่อนได้มากขึ้น เราไปไหนก็เดินไปด้วยกัน3คน ในจุฬาฯ คนก็มองเพราะแหวนเป็นคนสวย ใครๆก็มอง แป้นก็จะคอยกีดกันไม่ให้ใครมาเกี่ยวพัน ก็สนุกอีกแบบนึงเพราะเรื่มโตขึ้นละ ความผูกพันก็มากขึ้นเรื่อยจนแยกกันไม่ออก ก่อนแหวนจากไป เพื่อนนิเทศอยากให้แป้นกับปอยร้องเพลง " เรามีเรา " กับเพื่อนๆ เพื่อเป็นกำลังใจให้แหวน แต่ปอยบอกแป้นว่าปอยไม่สามารถร้องได้ เพราะน้ำตามันมาเอ่อ ตลอดเวลา เห็นแหวนทุกข์ ทรมานกับความเจ็บปวด สงสารจับใจ
แหวนเก่งมาก อดทนต่อความเจ็บปวดจนวินาทีสุดท้าย ดีใจนะที่ได้อยู่เคียงข้างแหวนและได้เห็นแหวนไปอย่างสงบ ไม่ทุรนทุรายเลย นี่คงเป็นกุศลผลบุญที่แหวนได้ทำไว้ เพราะแหวนมีพรหมวิหาร4เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ช่วยเหลือต่อเพื่อนมนุษย์ มากมาย ไม่เคยว่าร้ายใคร เท่านี้ก็เพียงพอทีาจะส่งให้แหวนไปอยู่ในชั้นพรหมโลกได้แล้ว รักและคิดถึงเพื่อนนะ".....
ปล.ขออนุญาตภาพและเนื้อหาของแหวนจากพี่น้องสตรีวิทย์ทุกคนนะคะ
ขอบคุณภาพและเนื้อหาจาก : Wacharee Limungkoon , พี่ ๆ น้อง ๆ โรงเรียนสตรีวิทยาทุกท่าน ,คุณปอย นิเทศศาสตร์ จุฬาฯ