"บังกัส" ตัวละครน้ำเย็นที่ทำให้ "วัยหนุ่ม 2544" ดูน่าอยู่มากขึ้น
ในภาพยนตร์ "วัยหนุ่ม 2544" ที่อัดแน่นไปด้วยความตึงเครียดและบรรยากาศอึดอัด ทั้งจากชีวิตในย่านคลองเตยและช่วงเวลาของตัวละครหลักในคุก บรรดาผู้ชมอาจรู้สึกเหมือนกำลังถูกผลักเข้าสู่มุมอับที่ไร้ซึ่งอากาศหายใจ แต่ความรู้สึกนั้นถูกบรรเทาลงได้อย่างชาญฉลาด ด้วยการปรากฏตัวของตัวละครที่ชื่อ "บังกัส"
บังกัสไม่ใช่แค่ตัวละคร แต่คือ "จุดพักใจ" ของผู้ชม เป็นดั่งสายลมเย็นที่พัดผ่านในท่ามกลางเปลวไฟแห่งความโกรธแค้นและความทรมานของชีวิตในคุก หากเปรียบตัวละครอื่นๆ อย่างเผือกและฟลุ๊กเป็นตัวแทนของความอึดอัดและความอับจน บังกัสคือความหวังเล็กๆ ที่แสดงให้เห็นว่า แม้ในสถานที่ที่โสโครกที่สุด ยังมีอารยธรรมและมิตรภาพหลงเหลืออยู่
บรรยากาศที่ชวนหายใจไม่ทั่วท้อง
หนังเปิดเรื่องด้วยชีวิตที่แสนลำบากของตัวละครหลักในย่านคลองเตย ก่อนจะพาเข้าสู่ความโหดร้ายของชีวิตในคุก ซึ่งเต็มไปด้วยการข่มเหงและการใช้อำนาจในทางที่ผิด โดยเฉพาะตัวละคร "เบียร์" ที่รับบทโดยเป้ อารักษ์ ซึ่งถ่ายทอดความโสมมของผู้คุมในคุกได้อย่างน่าขยะแขยง ชนิดที่ทำให้ผู้ชมเกลียดตัวละครนี้แบบไม่ต้องคิด
"บังกัส" ตัวละครที่ทำให้คุกน่าอยู่ขึ้น (นิดๆ)
ความน่าอึดอัดนี้ถูกบรรเทาลงเมื่อบังกัสก้าวเข้ามา เขาเป็นเหมือนแสงสว่างในอุโมงค์มืด แม้จะไม่ส่องสว่างพอจะทำให้คุกกลายเป็นที่น่าอยู่ แต่ก็ช่วยเพิ่มความหวังขึ้นมาได้อย่างน้อย 10-20% ด้วยท่าทางที่ดุดันและเคร่งขรึม แต่แฝงด้วยมิตรภาพและความเป็นพี่ชายที่พร้อมจะปกป้องลูกน้อง ทำให้บังกัสเป็นตัวละครที่ดู "น่ารัก" ได้ในแบบของเขาเอง
"จ๋าย อิชณน์กร" การแสดงที่สมดุลระหว่างหนัก-เบา
ความสำเร็จของบังกัสในฐานะตัวละครที่ทำให้คนดูรู้สึกผ่อนคลายได้นั้น ส่วนหนึ่งต้องยกความดีความชอบให้กับ จ๋าย อิชณน์กร ที่สลัดภาพ "จ๋าย ไททศมิตร" นักดนตรีมากความสามารถออกไปได้อย่างสิ้นเชิง เขากลายเป็นนักแสดงที่เข้าถึงบทบาทอย่างยอดเยี่ยม ถ่ายทอดทั้งความเข้มข้น ความหนักแน่น และเสน่ห์แบบน่าเอ็นดูในตัวละครเดียวกัน แต่มีหักเรื่องการแสดงแข็งๆ ไปนิดนึง
หากไม่มีบังกัส หรือหากหนังเลือกที่จะเพิ่มตัวละครที่เต็มไปด้วยความรุนแรงแบบเบียร์เข้ามาแทน หนังเรื่องนี้อาจทำให้ผู้ชมต้องอ้าปากค้างด้วยความอึดอัดชนิดที่ต้องพึ่งออกซิเจนช่วยหายใจ แต่ด้วยตัวละครนี้ "วัยหนุ่ม 2544" กลายเป็นประสบการณ์ที่ผู้ชมสามารถหายใจได้สะดวกขึ้น และชื่นชมถึงความซับซ้อนของชีวิตในคุกที่ไม่ได้มีเพียงด้านมืดเท่านั้น
สุดท้ายแล้ว บังกัสไม่ใช่เพียงตัวละครที่ช่วยลดความอึดอัดของหนัง แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของความหวังและมิตรภาพ ที่แฝงอยู่แม้ในสถานที่ที่ดูเหมือนจะสิ้นหวังที่สุด.
