แอร์ ภัณฑิลา เล่าครั้งแรก ช้ำจนหน้าชา ช่วยทุกอย่างแต่สุดท้ายกลับถูกลืม

นึกถึงโมเมนต์นั้นแล้วมันเหนื่อย เราถามแม่ทุกวันว่าเลี้ยงลูกสี่คนมาได้ไงไม่เหนื่อยหรอก แม่บอกไม่เคยเหนื่อย เราก็คิดว่ามันไม่ได้เหนื่อย หรือดู สึกว่าเข็ดขยาด ที่จะไม่มีลูกเรายังอยากมีลูก อีก อยากให้ลูกมีพี่น้อง รักกันเหมือนที่เราพี่น้องรักกัน เป็นความเหนื่อยที่อิ่มใจ มันเป็นสิ่งที่เราอยากทำให้ เพราะหน้าที่นี้มันเป็นหน้าที่แค่เราคนเดียว อย่าทำให้สุดเหมือนทุกวันนี้เราติดลูกมาก มีความสุขง่ายง่ายไม่ต้องยิ่งใหญ่ อยากเห็นทุกการเติบโตของเค้า สิ่งที่เราอยากปลูกฝังให้ลูกมามากที่สุดคือความอารมณ์ดี อย่าให้เค้าเห็นอะไรมีความสุขกับเรื่องง่ายๆ มีความสุขง่ายกับเรื่องเล็กๆ

รับมือกับชาวเน็ต ที่คอมเมนต์ช่วยเลี้ยงลูก ?

เมื่อก่อน คิดมากโกรธแล้วร้องไห้ ตอนนี้ คิดอยากอธิบายว่ายังเห็นไม่หมด ทุกมุม ในสิ่งที่เห็นอย่าพึ่งด่า พอเวลาผ่านมาก็คิดว่าทุกคนเค้าหวังดี บางคำบางคนอาจจะใช้คำที่รุนแรง อย่าดูถูกเราเลยนะเพราะเราก็เป็นมนุษย์แม่คนหนึ่ง ในเมื่อเรารู้ว่าเราทำไรอยู่เราก็ไม่เก็บเอามาคิดแค่นั้น อันไหนอ่านที่เป็นประโยชน์ก็เก็บเอามา มีคอมเม้นต์แรงทำไมปล่อยให้ลูกอ้วน กินนมจนจ่ำม่ำ เค้าก็กินนมตามปกติทุก 3 ชั่วโมง เราก็ปรึกษาหมอ นะเราก็เชื่อหมอ สมัยนี้เด็ก แรกเกิดถึง2ขวบห้ามดูจอยทุกจอ ทีวี ทำให้พัฒนาการช้าลง ไม่มีปฏิสัมพันธ์ บางทีสมอง ประมวลไม่ทัน ทำให้สายตาเสียสมาธิสั้น ทำให้เป็นออทิสติกเทียม เราลง เรียนหลักสูตรจิตวิทยาวิทยา เด็กมา เราอยากรู้ว่ามันต้องมีละเอียดมากกว่านี้ คุยกับเด็กต้องสร้างจิตวิทยาเชิงบวก อย่าพูดคำว่าอย่าไม่ต้องแต่ อยากลืมกับจำอยากจำกับลืม เราเรียนรู้การพัฒนา การทางสมองของเด็ก เรียนเก็บเป็นหน่วยกิต เพราะสายงานเรียนไม่ได้จบมาทางด้านนั้น เลยเรียนออนไลน์ เก็บหลักสูตรมหิดล เรียนไปเลี้ยงลูกไป

เบื้องลึกเบื้องหลัง โดนผู้กำกับท่านหนึ่งพูดแซะจนเสียความรู้สึก ?

มีท่านหนึ่งที่หวังดีแต่เราจำ ไม่ได้โกรธ เข้าใจในความหวังดี แต่สิ่งที่พูดมาทำให้เราเสียเซลล์ ไปต่อไม่ได้ ก็เป็นฉากง่ายๆ ไม่มีดราม่าหรือร้องไห้ ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกว่ายาก พอเล่นเรียกเราไปดูที่จอสั่งคัท2รอบ เพราะแววตาไม่ได้ เราเลยขออีกรอบ เราก็เล่นเทค3 สั่งคัทแล้วพักกอง เราก็งงว่าไม่ได้เรียกไปดูเหรอเก็บของ เค้าไม่ได้ใช้คำว่าผ่านใช้คำว่าพักกอง เราก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็ขอดู มอนิเตอร์หน่อยว่ามันดีขึ้นไหม ก็พูดกับเราว่า ถ้าละครออกมาดี ให้เอากระเช้าไปไหว้ตัดต่อล่ะกัน เหมือน แกด่า เล่นละครห่วย ซึ่งถ้าถามเรา บอกเราเลย ให้เราทำยังไง บอกอีกไม่เข้าใจ จริงๆว่าแบบ แววตาที่อยากได้ คือยังไง อยากทำเต็มที่ แล้วเหลืออีกครึ่งเรื่องเหมือนเราถูกตีตราว่าเล่นอะไรก็ห่วย ถูกผู้กำกับตะโกนด่ากลางกองถ่าย ไม่มีการเคลียร์ใจหลังจากนั้น แต่ทุกวันนี้เจอก็ไม่ได้โกรธนะ คุยได้ปกติถามนะวันนี้ ถามว่ามันอยู่ในใจไหมมันจำ

เรื่องสุดขม ในวงการหน้าชา ต้องออกจากงาน ?

มีงานเปิดตัวละครเรื่องหนึ่ง เราก็ไปเปิดตัว มีการเชิญสื่อมวลชนมา มีนักแสดงตัวใหญ่ๆ ที่เค้ายังไม่พร้อมออก ทีมงานเลยบอกให้เราออกไปรับนักข่าวให้หน่อย เราก็ออกไปให้ สักพักนักแสดงตัวใหญ่ออกมา ทีมงานก็เรียก อีกทางนึง เราก็สัมภาษณ์สื่อนี้อยู่ เค้าสัมภาษณ์ ละครซึ่งไม่มีเราอยู่ด้วย ไม่มีใครเรียก ไม่มีใครให้เราสัมภาษณ์ ก็ขออนุญาตกลับก่อน อายมากที่จะขอเข้าวงสัมภาษณ์ งานเปิดตัวละครที่เราไม่มีตัวตน เค้าจะสัมภาษณ์ให้เรารอเราเลยขับรถออกมา จากที่บวงสรวงร้องไห้ตรงนั้น